انسان‌گرایی: ویژگی گم‌شده فضاهای جمعی امروز در تهران (نمونه موردی : پیاده‌راه ۱۷ شهریور)

انسان‌گرایی یا اومانیسم دیدگاهی است که اولویت و اهمیت را به انسان می‌دهد. پیدایش این واژه در محافل علمی جهان به دورة رنسانس، زمانی‌که مردم از سوء‌استفاده کلیسا از جایگاه آسمانی و الهی، آگاه و برای باز پس گرفتن حقوق خود مدعی شدند، باز می‌گردد. در آن زمان، انسان‌گرایی مفهومی خداستیز پیدا کرد و به نفی چیزهایی پرداخت که به منافع انسان ضربه می‌زد. در اواسط قرن بیستم، انسان‌گرایی با انتقاد از رویکردهای معماری مدرن که دوگانه انسان ـ طبیعت را نادیده می‌گرفت، وارد عرصة شهر و معماری شد تا آنجا که در رشته‌های نوظهور مانند منظر، ادراک انسان از محیط به محور اصلی طراحی بدل شد. فضای جمعی از مؤلفه‌های اصلی منظر شهری است که به‌ دلیل وابستگی حداکثری آن به حضور انسان، نگاه انسان‌گرا در ساماندهی آن، از سایر جنبه‌ها پیشی می‌گیرد. این مقاله درصدد است با بررسی جایگاه نظریة انسان‌گرایی در نهضت‌های مختلف فکری، سیاست‌های مدیریت شهری تهران را پس از انقلاب اسلامی نسبت ‌به فضای جمعی ارزیابی کند.